Laat ik nu eens een lans breken voor moedig ondernemerschap in een ingedut stadje. Waar ambtenaren en ‘welstandscommissieleden’ teveel invloed lijken te hebben en veel gemeenteraadsleden op marionetten lijken waarbij niet altijd even duidelijk is wie er aan de touwtjes trekt. Waar vanuit de bevolking niet altijd ‘trots’ doorklinkt als er over Dordt gepraat wordt.
Ik ben geen fan van Thierry Baudet. Ik heb de man een aantal keren een zaal zien en horen toespreken en wat mij betreft mag er nog heel wat water door de Merwede, de Noord en de Oude Maas stromen voordat ik erin berust dat deze pedante Dandy een nieuwe elite vormt die de oude elite verdrijft. Ik vind het een blaaskaak en hij huldigt een stevig aantal standpunten die ik in het gunstigste geval “controversieel” zou noemen, maar die vaak ronduit stevig discriminerend zijn.
Het was een wonderbaarlijk gezicht die stoet mensen in de stad. Allemaal turend op hun smartphone. Het was feitelijk ook geen stoet. Het waren ‘blauwen’ – die willen niet deugen; althans dat vertelden de ‘groenen’ mij – en ‘groenen’ dus. Zij speelden een spel, dat zich toevallig zondag 19 november in Dordrecht afspeelde. Het heet ‘Ingress’ en het zorgt voor een tocht langs prachtige plekjes in Dordt aan de hand van GPS-coördinaten. De zomerrage ‘Pokémon Go’ schijnt dat coördinatenstelsel van Ingress handig in hun systeem te hebben gebruikt.
Binnenkort krijgt de Nederlandse politie een nieuw uniform. Boeddhistische politiemensen willen namelijk oranje in plaats van gele strepen op het uniform, homoseksuelen willen regenboogstrepen, moslima’s willen een hoofddoek, christenen een visje op hun rug en voetballiefhebbers de sjaal van hun favoriete club om hun hals.
Hij staat er hoor! De Nederlandse vlag. In ’s lands bekendste vergaderzaal. Waar de 150 Kamerzetels symbolisch tulpen voorstellen. Hij zit aan een soort van bezemsteel die dappere pogingen doet voor vlaggenmast door te gaan. Die steel staat in een houten ‘voet’ gestoken. Op internet was dat houten voetstuk al snel vervangen door typisch Nederlandse dingen als een blokje kaas of een bitterbal.
Zondag 12 november a.s. besteedt de Dordtse uitgeverij Liverse royaal aandacht aan poëzie. Het ondergeschoven kindje in de Nederlandse literatuur. Een van de wapenfeiten van die dag: de presentatie van zes nieuwe dichtbundels. Eén daarvan is van Kees Klok: “Over de vloedlijn”. De bijeenkomst is in het fraaie pand waar ‘De Compagnie’ in is gevestigd. Ik mocht Kees Klok onlangs voor het programma ‘Art & Dordt’ interviewen over zijn leven en werk. “Een gedicht dient zich aan”, sprak hij. Het bleef me bij. Zoals mij ook helder voor de geest staat dat Dordrecht in zijn ogen een stad van de beeldende kunst is. Eén van de anekdotes uit mijn gesprek met Kees Klok gaat over het afscheid van de stadsdichter Marieke van Leeuwen en de pijnlijke afwezigheid destijds van een vertegenwoordiging vanuit de gemeente.
