Kleurenwaaier
Er is niks mis met de idealen van de sociaal-democratie. En op de kieslijst van de lokale afdeling van de Dordtse Partij van de Arbeid stonden echt capabele mensen. Toch halveert het sociaal-democratische smaldeel in de Dordtse raad. Van de vier zetels houdt de partij er slechts twee over. Ook de Socialistische Partij – Ronald Portier was toch echt één van de kritische, goed presterende gemeenteraadsleden – levert en zetel in en heeft vanaf deze week ook slechts twee raadszetels. De prachtige winst van GroenLinks, een verdubbeling van twee naar vier raadszetels compenseert dat niet. Het met enig aplomb gepresenteerde ‘links akkoord’ tussen deze drie partijen heeft de afbrokkeling van ‘links in de raad’ niet tot staan gebracht. Acht raadszetels van de in totaal negenendertig. Een rode vuist die niet krachtig oogt. Het is allang geen volksbeweging meer.
Nu heb ik niet zoveel met die aloude tegenstelling ‘links-rechts’ en het lijkt mij in het huidige tijdsgewricht ook niet goed die tegenstelling te koesteren of uit te vergroten. Waar het om gaat is dat er een realistische oplossingsgerichte politieke wind door de vergaderzalen waait. De Dordtse kiezer zette daarvoor in op ‘traditionele middenpartijen’ en op partijen die de individuele vrijheid hoog in het vaandel hebben. De VVD groeide een zeteltje en levert straks ongetwijfeld de ‘wethouder van hondenbelasting’; de conservatieven van de club van Rutte beloofden immers de afschaffing daarvan. Vier zetels scoorden het CDA, D66 en ChristenUnie/SGP. Beter Voor Dordt hield het verlies beperkt tot zes zetels en is ook de komende vier jaren de grootste fractie met acht raadszetels. Twee nieuwkomers. Irene Koene behaalde, ondanks haar afscheid van de lokale VVD en de ‘tackle van Stolk’ op eigen kracht de door haar fel begeerde raadszetel, een knappe prestatie, en de lokale ‘Wilders-adepten’ veroverden drie zetels. Minder dan waarop zij hoopten of waar ik een beetje bang voor was.
De kaarten zijn voor de komende vier jaren geschud en rondgedeeld en helaas zit Beter Voor Dordt met een handvol troefkaarten op de eerste hand. Zij gingen woensdagavond glunderend met elkaar op de foto; een overwinningsroes maakte zich van hen meester. Ondanks de stevige ijverij en het verlies van maar liefst zes zetels. Maar is het goed voor Dordt? We stevenen af op de voortzetting van de huidige coalitie. Eventueel aangevuld met de partij van de ‘jonge hond’ Kevin Noels (D66) die overduidelijk van een ras is dat graag ‘pleased’. Hij rende voortdurend kwispelend rond de coalitiepartijen, af en toe speels blaffend, maar nooit bijtend.
De Dordtenaren lieten zich bij hun gang naar de stembus leiden door de ‘Wet van behoud van ellende’. Nog vier jaren een kleurloze ‘middencoalitie’; regenteske politici die houden van de geur van achterkamertjes en die ervan overtuigd zijn dat alleen zij weten wat goed is voor de inwoners van de stad.
Het is straks weer een coalitie met de kleuren van der Dordtse kleurenwaaier; er hangt altijd een grauwsluier over die kleuren. Werk aan de winkel voor het per saldo gekrompen ‘linkse blok’ en de andere tot de oppositie veroordeelde partijen daar wat fel rood, fonkelend blauw of helder groen tegenover te stellen. Want de uitdagingen waar Dordt voor staat, zijn groot. Om die op te lossen is de denkkracht van de voltallige gemeenteraad nodig. Een ‘raadakkoord’ met een uitvoerend college waarin wethouders zitting nemen die niet per se uit de schoot van een politieke partij kruipen, is een wenkend perspectief. Het brengt de oplossingen ongetwijfeld dichterbij dan een traditioneel college dat hooguit de ambitie heeft ‘op de winkel te passen’.
