Wereldvrede en gezelligheid
Mag ik u een gezond en gelukkig 2018 toewensen? En vooral ook een heel veilig jaar? Dat laatste is natuurlijk nooit vanzelfsprekend, maar in tijden waarin twee staatshoofden als onvolwassen pubers met elkaar kibbelen over wie ‘de grootste’ heeft, staat de wereldvrede ineens op het spel. De grootste gaat in dit geval niet over de fallus van Donald Trump of over die van Kim Jong-Un. Het gaat over de grote knop op hun bureau waarmee zij nucleaire wapens kunnen inzetten.
Donald Trump twittert daarover: “North Korean Leader Kim Jong Un just stated that the ‘Nuclear Button is on his desk at all times’. Will someone from his depleted and food starved regime please inform him that I too have a Nuclear Button, but it is a much bigger & powerful one than his, and my botton works!”
Daar kunnen we grapjes over maken, maar het is ronduit beangstigend. Een narcistische dwaas in het Witte Huis met een knop binnen handbereik waarmee in één klap de wereldvrede voorbij kan zijn. Nu schijnt het dat de Amerikaanse situatie wat waarborgen biedt, waarmee voorkomen wordt dat het indrukken van die knop een impulsieve daad wordt. ‘Dear Donald’ moet daarvoor een hele procedure volgen. Gelukkig maar!
De onrust in de wereld is groot. De situatie in het Israëlisch-Palestijnse conflict staat op scherp nu Donald Trump de staat Israël een vrijbrief gaf voor een éénzijdige claim op Jeruzalem. De situatie in Pakistan is onrustig, nadat Trump de Pakistaanse overheid voor ‘rotte vis’ uitmaakte. Halbe Zijlstra is bang dat de Europese Unie uiteen valt. Er zijn mensen die graag willen dat Spanje uiteen valt. Groot Brittannië worstelt nog steeds met haar Brexit. Tsjechië en Slowakije ‘vieren’ dat zij inmiddels vijfentwintig jaar van elkaar gescheiden zijn. In Urk richt de replica van de ‘Ark van Noach’ een enorme ravage aan. Vandaag omstreeks 18.00 uur – ik type dit stukje op de woensdagmiddag – staat het water hier wellicht halverwege de kade.
De afgelopen maand december vierden wij de verjaardag van mijn lief. Als de uitgenodigde vrienden mij vroegen wat zij voor een wensen had voor haar verjaardag, antwoordde ik steevast: “Wereldvrede en gezelligheid”. Dat tweede gaven onze vrienden haar met een overweldigende gulheid.
De grootste dreiging voor de wereldvrede komt overigens niet van Donald Trump of Kim Jong-Un. Die komt van de talloze regeringsleiders en regeringen die er met elkaar maar niet in slagen wanhopige en op drift geraakte mensen nieuw perspectief te bieden. Een grote dreiging gaat er uit van wanhopige en in het nauw gedreven Palestijnen en van hun bondgenoten die met terreur reageren op het onrecht wat de Palestijnen in hun ogen wordt aangedaan. In die zin gaat het er niet om, of Donald met zijn dikke vingertjes aan die knop wil zitten. Het gaat het erom wat hij zegt en aan decreten uitvaardigt. Zijn besluit de ambassade van Amerika van Tel Aviv naar Jeruzalem te verplaatsen veroorzaakte al weer een golf van geweld.
Op Europese schaal gaat het erover of wij met 500 miljoen Europeanen in de Europese Unie in staat zijn enkele honderdduizenden door oorlogsgeweld van huis en haard verdreven vluchtelingen een nieuwe toekomst kunnen bieden. Dat we daarbij het risico lopen dat er ook een aantal ‘economische vluchtelingen’ tussen zitten, zouden we daarbij voor lief moeten nemen. Helaas geldt dat ook binnen de Europese Unie de verhoudingen zijn verhard en op scherp staan. Ook in ons eigen land benadrukken wij graag wat de ellende van anderen ons kost. Aan uitkeringen en opvangkosten. Onderwijl zit het grootste gedeelte van die vluchtelingen in veel te kleine opvangkampen in Italië en Griekenland wegkwijnen, twee lidstaten die door de collega’s bijzonder weinig steun krijgen.
Lokaal tekenen de voortekenen zich af van een felle strijd om negenendertig begerenswaardige raadszetels. Op Twitter beginnen lokale politici elkaar al stevig de maat te nemen. Ik hoop dat er in de wereld van de one-liner ruimte blijft voor nuance en een echte politieke dialoog. Al zijn de meeste politici daartoe zelfs in ‘vredestijd’ nauwelijks in staat.
Maar laat ik niet teveel somberen en vooral niet al teveel mopperen. Vanavond kaasfondu en een lekker koud glas witte wijn. Met een beetje mazzel ook dit keer geen zandzakken stapelen. Het water blijft net laag genoeg om geen problemen te veroorzaken. Voor het overige wordt 2018 ongetwijfeld een fraai jaar. Met lokale verkiezingen en met spanningen op lokaal niveau, op nationale schaal en op het wereldtoneel. Genoeg te beleven dus. Ik beloof u, ik zal er af-en-toe een stukje over schrijven.
Heb plezier in 2018!
