Wrakhout
“Kwaliteit komt vanzelf boven drijven”, hoor ik zo af-en-toe een politicus of een manager zeggen. Maar kwaliteit komt niet boven drijven. Wrakhout en dode vis wel.
Managers in grote bedrijven zoeken in selectieprocedures graag hun eigen evenbeeld en dan liefst net iets minder briljant. Het moet natuurlijk geen bedreiging voor de eigen positie worden.
In politieke organisaties gebeurt regelmatig hetzelfde. Al te getalenteerde types, zeker wanneer ze ook nog eens een tikje autonoom en eigenzinnig overkomen, belanden geregeld onverkiesbaar op een lijst. Kwaliteit wordt bij voorkeur ondergedompeld en verzopen.
Mijn verbazing was dan ook groot toen in de Dordtse politiek de opmerkelijke transfer van Irene Koene (VVD) zich aandiende. Margret Stolk presenteerde haar goede vriendin en ‘soulmate’ Koene met trots als de nummer 2 op de lijst van de Verenigde Senioren Partij van Dordrecht. Het positieve daarvan was, vond ik, dat een ervaren raadslid als Koene nog een periode meekon in het gemeentebestuur.
Het gemeenschappelijke politieke avontuur van Stolk en Koene is echter alweer ten einde. Margret Stolk pleegde een welhaast mythologische ‘zustermoord’. Ze maakte haar nummer 2 politiek dood. Als een angstige manager. Als een politicus die als een verlamd konijn midden op de weg in de koplampen van een aanstormende auto kijkt. Bang overvleugeld te worden. Kiezend voor haar eigen hachje en niet voor kwaliteit in haar fractie. De opmerkelijke move maskeert haar onvermogen echter niet. Het zet er juist een spotlight op.
Het risico is groot dat het scheepje dat VSP heet deze klip niet ongeschonden passeert en uiteen valt. Dat we straks Margret Stolk krampachtig hangend aan een stuk wrakhout in één van de havens zien drijven. Ongeschikt gebleken het schip te besturen, maar vooralsnog in staat de ramp te overleven.
